तुकोबा आणि छ्त्रपती शिवाजी

- बाबाजी गणेश परांजपे

तुकोबारायांची शब्दसृष्टि पढिक विद्वानाची नव्हती. त्यांनीं विश्वासानें, आदरानें-जीं कांहीं संतांची वचनें पाठ केलीं होतीं, तेवढींच त्यांचीं शब्दसृष्टि ! ती संतांचीं वचनें कानांत विसावून मनांत परिपाक होऊन त्यांच्या अंतरांत जेव्हां सुखाचा झरा लागला, आनंदाला पूर आला तेव्हां प्रेमामृतानें ओलावलेल्या, हरिगुणगानानें गोडावलेल्या, विठ्ठल गजरानें पिकलेल्या वाचेच्याद्वारां तो प्रेमाचा पूर-तो सुखाचा झरा-वाट काढूं लागला; तेव्हां त्या निःशब्दाचे शब्दांनीं आळें करून परब्रह्म कवळावें अशी स्थिति झाली. प्रत्येक शब्द हा अरवस्थेच्या प्रतीतीनें स्थानापन्न असल्यामुळें तो ज्या कळकळीनें उच्चारला जाई तेवढया च आर्ततेनें त्या समोरच्या श्रोत्यांच्या आर्त मनोभूमींत रुजे. त्यामुळें तुकोबांचें कीर्तन वा भजन परिणामकारक होई. अगदी बालपणांत च शिव छत्रपती त्यांच्या वक्तृत्वाच्या प्रभावांत सांपडले. त्यांनीं इतर उपदेशकांनीं सांगितल्याप्रमाणें सर्वसंग परित्याग करून भजन पूजन कीर्तनांत आयुष्य वेचावें असें मनांत आणलें व तसा क्रम सुरू केला. तुकोबांस ही गोष्ट कळली तेव्हां तुम्ही स्वराज्यस्थापनेच्या कामावर रहा आम्ही भजन कीर्तन द्वारां लोकांची अवनत स्थिती सुधारण्याच्या, त्यांच्या अंतरांत रवीचा प्रकाश पाडण्याच्या, त्यांच्या हातून पाप कृत्य होणार नाहीं, अशा त-हेनें त्यांच्या विचारांच दिशा बदलविण्याच्या कामावर राहूं असें आपण एकमेक एकमेकांस सहाय्य करूं व सर्व जण सुपंथ धरतील असें वागूं; असें म्हणून तुमच्या कार्याच्या पाठीशीं मी आहें याची खूण म्हणून तुमच्या सहका-यांना प्रसाद म्हणून अभंग देतों, असे हे पाइकीचे अभंग आहेत. आज जरी स्वराज्य आहे तरी सध्याचे सरकार त्या अभंगांचें निरूपण पटवून घेऊन पचवितील अशी मला खात्री देववत नाहीं. असो, तात्पर्य काय, कीं अभंगवाणी ही फार प्रतापवंत व प्रभावी होती. याची साक्ष रामेश्वर भटाची फिर्याद, व ''गुरुत्व गेले नीच याती'' अशी रामदासांची पोटदुखी, मंबाजीबोवांचा तडफडाट, व चिंतामणी देवांची परीक्षा अशा गोष्टी देत आहेत. अशीं आणखी हि कांहीं उदाहरणें झालीं असतील. पण अशा अडथळयांस न जुमानतां देवा हातीं रूप धरवूं आकार नेदु निराकार होऊं त्यासी । या बाण्यानें तुकाराम महाराज वागत होते.            शिवछत्रपतींच्या सैनिकांस पाईकीचे अभंग महाराजांनीं दिलें व शिवरायास निष्ठावंत माणसें लाभलीं म्हणून स्वराज्य स्थापतां आलें. त्या निष्ठावंत माणसांनीं स्वराज्य अवनत अवस्थेंत संभाळलें.

पाईक - अभंग ११ १ पाईकपणें जोतिला सिध्दांत । सुर धरी मात वचन चित्तीं ॥१॥ पाइकावांचून नव्हे कधीं सुख । प्रजांमध्यें दुःख न सरे पीडा ॥२॥ तरि व्हावें पाईक जिवाचा उदार । सकळ त्यांचा भार स्वामी वाहे ॥४॥ पाइकीचें सुख जयां नाहीं ठावें । धिग त्यांनीं ज्यावें वांयांविण ॥४॥ तुका म्हणे एका क्षणांचा करार । पाईक अपार सुख भोगी ॥५॥ २ पाइकीचें सुख पाइकासी ठावें । म्हणोनियां जीवें केली साटीं ॥१॥ येतां गोळया बाण साहिले भडमार । वर्षातां अपार वृष्टि वरी ॥२॥ स्वामीपुढें व्हावें पडतां भांडण । मग त्या मंडन शोभा दावी ॥४॥ पाइकांनीं सुख भोगिलें अपार । शुध्द आणि धीर अंतर्बाहीं ॥४॥ तुका म्हणे या सिध्दांताच्या खुणा । जाणे तो शाहाणा करी तो भोगी ॥५॥ ३ पाईक जो जाणे पाइकींनीं भाव । लाग पगें ठाव चोरवाट ॥१॥ आपणां राखोनि ठकावें आणीक । घ्यावें सकळीक हरूनियां ॥२॥ येऊं नेदी लाग लागों नेदी माग । पाईक त्या जग स्वामी मानी ॥४॥ ऐसें जन केलें पाइकें पाईक । जया कोणी भीक न घलिती ॥४॥ तुका म्हणे ऐसे जयाचे पाईक । बळिया तो नाइक त्रैलोकींचा ॥५॥ ४ पाइकांनीं पंथ चालविल्या वाटा । पारख्याचा सांटा मोडोनियां ॥१॥ पारखिये ठायीं घेउनियां खाणें । आपलें तें जन राखियेलें ॥२॥ आधारेंविण जें बोलतां चावळे । आपलें तें कळे नव्हे ऐसें ॥४॥ सांडितां मारग मारिती पाईक । आणिकांसी शीक लागावया ॥४॥ तुका म्हणे विश्वा घेऊनि विश्वास । पाईक तयास सुख देती ॥५॥ ५ पाईक तो प्रजा राखोनियां कुळ । पारखिया मूळ छेदी दुष्टा ॥१॥ तो एक पाईक पाइकां नाईक । भाव सकळीक स्वामिकाजीं ॥२॥ तृणवत तनु सोनें ज्या पाषाण । पाइका त्या भिन्न नाहीं स्वामी ॥४॥ विश्वासावांचूनि पाइकासी मोल । नाहीं मिथ्या बोल बोलिलिया ॥४॥ तुका म्हणे नये स्वामी उणेपण । पाइका जतन करी त्यासी ॥५॥ ६ धनी ज्या पाइका मानितो आपण । तया भितें जन सकळीक ॥१॥ जिवाचे उदार शोभती पाईक । मिरवती नाईक मुगुटमणि ॥२॥ आपुलिया सत्ता स्वामीचें वैभव । भोगिती गौरव सकळ सुख ॥४॥ कमाइचीं हीणें पडिलीं उदंडें । नाहीं तयां खंड येती जाती ॥४॥ तुका म्हणे तरि पाइकी च भली । थोडीबहुत केली स्वामिसेवा ॥५॥ ७ पाइकपणें खरा मुशारा । पाईक तो खरा पाइकीनें ॥१॥ पाईक जाणें मारितें अंग । पाइकासी भंग नाहीं तया ॥२॥ एके दोहीं घरीं घेतलें खाणें । पाईक तो पणें निवडला ॥४॥ करूनि कारण स्वामी यश द्यावें । पाइका त्या नांव खरेपण ॥४॥ तुका म्हणे ठाव पाइकां निराळा । नाहीं स्वामी स्थळा गेल्याविण ॥५॥ ८ उंच निंच कैसी पाइकाची वोळी । कोण गांढे बळी निवडिले ॥१॥ स्वामिकाजीं एक सर्वस्वें तत्पर । एक ते कुचर आशाबध्द ॥२॥ प्रसंगावांचूनि आणिती आयुर्भाव । पाईक तो नांव मिरवी वांयां ॥४॥ गणतीचे एक उंच निंच फार । तयांमध्यें शूर विरळा थोडे ॥४॥ तुका म्हणे स्वामी जाणे त्यांचा मान । पाईक पाहोन मोल करी ॥५॥ ९ एका च स्वामीचे पाईक सकळ । जैसें बळ तैसें मोल तया ॥१॥ स्वामिपदीं एकां ठाव उंच स्थळीं । एक तीं निराळीं जवळी दुरी ॥२॥ हीन कमाईचा हीन आन ठाव । उंचा सर्व भाव उंच पद ॥४॥ पाइकपणें तो सर्वत्र सरता । चांग तरी परता गांढया ठाव ॥४॥ तुका म्हणे मरण आहे या सकळां । भेणें अवकळा अभयें मोल ॥५॥ १0 प्रजी तो पाईक ओळीचा नाईक । पोटासाटीं एकें जैशीं तैशीं ॥१॥ आगळें पाऊल आणिकांसी तरी । पळती माघारीं तोडिजेती ॥२॥ पाठीवरी घाय म्हणती फटमर । धडा अंग शूर मान पावे ॥३॥ घेईल दरवडा देहा तो पाईक । मारी सकळीक सर्व हरी ॥४॥ तुका म्हणे नव्हे बोलाचें कारण । कमाईचा पण सिध्दी पावे ॥५॥ ११ जातीचा पाईक ओळखे पाइका । आदर तो एका त्याचे ठायीं ॥१॥ धरितील पोटासाटीं हतियेरें । कळती तीं खरें वेठीचींसीं ॥२॥ जीताचें तें असे खरें घायडाय । पारखिया काय पाशीं लोपे ॥४॥ धरितील पोटासाटीं हतियेरें । कळती तीं खरें वेठीचींसीं ॥२॥ तुका म्हणे नमूं देव म्हूण जना । जालियांच्या खुणा जाणतसों ॥४॥ धरितील पोटासाटीं हतियेरें । कळती तीं खरें वेठीचींसीं ॥२॥